Lamp.

Deze lamp heeft ook diverse herinneringen. Aan Tante Wil. Dat was een vrijgezellen zus van mijn moeder. Ik vertel regelmatig over haar aan onze kinderen en kleinkinderen. Die lamp hing bij haar boven de bank. En al jaren bij mij. Ik heb de lamp gerepareerd door het varkensleer er opnieuw op te naaien. Deze tante woonde in een huisje aan de westersingel in Berkel. En de beneden verdieping verhuurde ze en dan ging ze zelf boven wonen. In een kleine huiskamer niet veel groter dan 10 vierkante meter. Met een schuine balk er in. En een slaapkamertje en dan was er op de overloop een keukenblokje geplaatst met drie kastjes. De bedstee was ook op de overloop. Soms als je bij haar mocht logeren dan mocht je dus in die bedstee slapen. Dat was dan net een koets. Maar onder die lamp stond dus haar bank. Als we daar waren dan wilde ik me nogal eens achter die bank verstoppen. Dan zat ik daar te spelen met de poppen die ze genoeg had. En soms zette ze een plaatje op met deze muziek op en dan viel ik er op in slaap. Lekker rustig was het in ieder geval voor de visite. Nu wonen we vlakbij een restaurant wat de posthoorn heet en je snapt wel dat dan elke x dit lied boven komt.

Eau de Cologne

Dit is het laatste flesje Eau de Cologne van mijn Moeder. Dat had zij altijd bij zich. Dan deed ze er wat van op een zakdoek en hield het tegen haar voorhoofd. Dat vond de lekker en kon ze echt van genieten. Ook als ze hoofdpijn had dan hielp een beetje Eau de Cologne. Dit flesje had ik voor haar gekocht een week voor ze is overleden. Dus er was nog bijna niets uit. En ik heb het nog altijd in mijn bezit. Door de verhuizing kwam het weer boven water. Nou, ja het stond altijd in onze lade kast in de slaapkamer. Die is dus verhuisd en alles wat er in stond is dus mee verhuisd. En dan vragen de kleinkinderen wat het is. Ik heb ze laten ruiken en verteld wat mijn Moeder en hun moeders Oma er altijd mee deed. Ze vonden het best lekker ruiken. Door zo een flesje komen er weer allerlei herinneringen boven. Ik werd gebeld door het Hergerborch waar mijn moeder het laatste jaar van haar leven heeft gewoond. Daar werd ze goed verzorgt. Maar eigenlijk kon de verpleging haar niet meer goed helpen. Ze zou eigenlijk op een ander bed moeten gaan slapen om in bed geholpen te kunnen worden. En dan gelijk een bed met een speciaal matras waarvan de luchtkamers om de beurt gingen opblazen. Maar dat weigerde ze. Ze konden praten als brugman, maar ze deed het niet. Ze bleef in haar eigen bed! PUNT UIT! Toen belden ze mij of ik soms zou kunnen proberen om met haar te praten. En ja, dat moest dan maar. Ik kwam zo wie zo elke week een paar keer bij haar maar deze keer dus met een speciaal doel. Haar proberen in dat andere bed te krijgen. En ik kan je vertellen dat het een lastige opgave was. Want als zij iets in haar hoofd had om niet te doen dan deed ze het ook niet. Dus dat flesje Eau de Cologne was een omkoopmiddel (ssssst niet doorvertellen), samen met een doosje aardbeien. Die maakte ik voor der klaar op een beschuitje met suiker. Dat vond ze heerlijk. Aangezien ze slecht at was dat ook een middel om haar toch iets te laten eten. Zo nam ik vaak dingen voor haar mee waarvan ik wist dat ze die erg lekker vond en dat ze dan weer iets gegeten had. Na veel praten en uitleggen en de belofte dat ze het een week mocht proberen. Als het dan echt niets was zou ik persoonlijk haar eigen bed er weer terug zetten. Desnoods op klossen zodat het hoger zou komen voor de verpleging. Dus zo gezegd zo gedaan. Haar eigen bed in de kast op de gang gezet. (wat ze goed in de gaten hield of dat ook echt gebeurde) en het nieuwe bed geplaatst. En wonder boven wonder maar de volgende morgen belde ze zelf om te zeggen dat haar eigen bed wel weg mocht want ze wilde niet meer terug! Ze had zo heerlijk geslapen zoals ze jaren niet geslapen had! En ze was blij dat ze toch naar me geluisterd had. En kijk dat koester ik, dat ze mij toch zelf belde om dat te zeggen. Want komplimentjes geven deed ze niet veel. En als ze het dan toch deed was ik daar erg blij mee. Helaas heeft ze maar tien dagen op dat bed mogen slapen. En is ze plotseling overleden op 7 juni 1997 .

Kleuterschool en andere herinneringen.

Tja, je merkt dat je door allerlei dingen herinneringen op kunt roepen. Zo moet ik verplicht mij tegenwoordig wassen aan de wastafel. Omdat ik met een abces aan mijn been zit en mijn been is ingezwachteld. Dan moet ik toch weer denken aan hoe je dat vroeger deed. Aan de wastafel in de badkamer met alleen een douche en wastafel. Zonder verwarming behalve een elektrisch element wat dan hoog ophing. Daar kon je aan het touwtje trekken en dan werden er twee spiralen gloeiend rood en warm. Daar kreeg je dan een beetje warmte van. Maakte wel dat je heel snel was want je wilde zo snel mogelijk aangekleed weer naar de warme kachel. Douchen elke dag dat was er echt niet bij, dat kon niet, maar ik wilde mij wel elke dag wassen dus deed ik dat aan de wastafel. Wat een geklungel bedenk ik me elke keer als ik het nu doe, en ja, zo klungelden we wat af vroeger....haha.

Hier sta ik met poes pitje in mijn armen in de kamerdeur. Ik kwam uit school en het eerste wat ik dan deed was de poes oppakken en mee knuffelen. Hij heette pitje omdat hij wel eens een pit van een sinaasappel had ingeslikt bij het spelen er mee. Ik liep dan door de keuken en pakte de poes op, en liep er mee naar de huiskamer. En daar was op dat moment een fotograaf die de deuren langs ging om foto,s te maken. En helaas ik stond er dus gelijk op. Niet geposeerd maar echt onverwacht. Wat een gebreide kleren! Onderbroek met pijpjes, kniekousen en jurk, en ongetwijfeld ook het hemd gebreid. Ik vraag me wel eens af of dat niet gekriebeld heeft. Kijk dat kan ik mij dus niet herinneren.

En dan ook een foto van de schoolfotograaf. Ook weer een zelf gebreide jurk aan. En met een poppenkast en theeservies. Het enige wat ik hier echt leuk vond op de foto was de pop. Daar speelde ik veel mee. De poppenkast vond ik verschrikkelijk. Alhoewel het wel makkelijk was als de juffrouw in de poppenkast verdween. Dan kon ik mooi wegglippen zonder dat ze het door had en dan snel naar huis. Zo wilde ik echt niet naar school bij mijn eerste juffrouw. Ze heette shoehe. Tenminste zo sprak je het uit. En ik vond haar blijkbaar erg onaardig want het was een drama om mij naar school te krijgen. Elke x liep ik dus weg. Na een aantal keren kwam de juf weer achter mij aan en toen hebben ze besloten dat ik nog wel een tijd thuis mocht blijven. Ik zie zo nog mijn moeder in de deur staan met haar armen over elkaar, en hoor haar zeggen: ach, ik heb geen last van haar, we kunnen dan misschien beter nog een tijdje wachten met school.. Ik allang blij. Want ja, ik kreeg toen een broertje en dat vond ik reuze geweldig. Later toen ik weer naar school ging was ik inmiddels 5 jaar en kreeg ik juffrouw Klapwijk, en daar had ik duidelijk wel een klik mee. Die ging niet zo vaak achter de poppenkast maar kon geweldig vertellen in de kring. En daar heb ik dan mijn kleuterschooljaren af gemaakt. Nog wel een keer terwijl ik met mijn moeder in de rij stond te wachten met een knikker in mijn mond staan spelen. En opeens: slikte ik de knikker door! Sjonge wat schrok ik daar van. Maar gelukkig zei mijn moeder dat het niet erg was, die kwam er vanzelf wel weer uit. Alleen snapte ik niet goed hoe dan wel....... En dan was er nog de keer dat ik dus vreselijk nodig moest poepen, en ja, ik was op de step en probeerde heel hard te steppen om op tijd te zijn. Maar helaas, het was te laat en ik moet zeggen dat ze me dat ook mijn hele leven achterna hebben gedragen. Nee, niet de poepbroek maar wel dat ik dat had gedaan. Tja voor nu weer genoeg herinneringen....