Eau de Cologne

Dit is het laatste flesje Eau de Cologne van mijn Moeder. Dat had zij altijd bij zich. Dan deed ze er wat van op een zakdoek en hield het tegen haar voorhoofd. Dat vond de lekker en kon ze echt van genieten. Ook als ze hoofdpijn had dan hielp een beetje Eau de Cologne. Dit flesje had ik voor haar gekocht een week voor ze is overleden. Dus er was nog bijna niets uit. En ik heb het nog altijd in mijn bezit. Door de verhuizing kwam het weer boven water. Nou, ja het stond altijd in onze lade kast in de slaapkamer. Die is dus verhuisd en alles wat er in stond is dus mee verhuisd. En dan vragen de kleinkinderen wat het is. Ik heb ze laten ruiken en verteld wat mijn Moeder en hun moeders Oma er altijd mee deed. Ze vonden het best lekker ruiken. Door zo een flesje komen er weer allerlei herinneringen boven. Ik werd gebeld door het Hergerborch waar mijn moeder het laatste jaar van haar leven heeft gewoond. Daar werd ze goed verzorgt. Maar eigenlijk kon de verpleging haar niet meer goed helpen. Ze zou eigenlijk op een ander bed moeten gaan slapen om in bed geholpen te kunnen worden. En dan gelijk een bed met een speciaal matras waarvan de luchtkamers om de beurt gingen opblazen. Maar dat weigerde ze. Ze konden praten als brugman, maar ze deed het niet. Ze bleef in haar eigen bed! PUNT UIT! Toen belden ze mij of ik soms zou kunnen proberen om met haar te praten. En ja, dat moest dan maar. Ik kwam zo wie zo elke week een paar keer bij haar maar deze keer dus met een speciaal doel. Haar proberen in dat andere bed te krijgen. En ik kan je vertellen dat het een lastige opgave was. Want als zij iets in haar hoofd had om niet te doen dan deed ze het ook niet. Dus dat flesje Eau de Cologne was een omkoopmiddel (ssssst niet doorvertellen), samen met een doosje aardbeien. Die maakte ik voor der klaar op een beschuitje met suiker. Dat vond ze heerlijk. Aangezien ze slecht at was dat ook een middel om haar toch iets te laten eten. Zo nam ik vaak dingen voor haar mee waarvan ik wist dat ze die erg lekker vond en dat ze dan weer iets gegeten had. Na veel praten en uitleggen en de belofte dat ze het een week mocht proberen. Als het dan echt niets was zou ik persoonlijk haar eigen bed er weer terug zetten. Desnoods op klossen zodat het hoger zou komen voor de verpleging. Dus zo gezegd zo gedaan. Haar eigen bed in de kast op de gang gezet. (wat ze goed in de gaten hield of dat ook echt gebeurde) en het nieuwe bed geplaatst. En wonder boven wonder maar de volgende morgen belde ze zelf om te zeggen dat haar eigen bed wel weg mocht want ze wilde niet meer terug! Ze had zo heerlijk geslapen zoals ze jaren niet geslapen had! En ze was blij dat ze toch naar me geluisterd had. En kijk dat koester ik, dat ze mij toch zelf belde om dat te zeggen. Want komplimentjes geven deed ze niet veel. En als ze het dan toch deed was ik daar erg blij mee. Helaas heeft ze maar tien dagen op dat bed mogen slapen. En is ze plotseling overleden op 7 juni 1997 .